मेरो मिशन भनेको नवीनता ल्याउने कम्पनीमा दीर्घकालीन अवधिमा नाफा बढाउने संयन्त्र निर्माण गर्नु हो। काम चाहिँ कम्पनीको अध्यक्षले सीधा दिनुहुन्छ अनि घरेलु र विदेशी मार्केटिंगसँग सम्बन्धी अनुसन्धान, नयाँ व्यवसायको सुरूवात, M&A समर्थन जस्ता कार्य सामग्री विविध छन्। अस्ती नयाँ मार्केटिंगको विधि सिक्नको लागि उत्तर अमेरिकाको सिलिकन भ्याली र ओहायोमा भएको सम्मेलनमा भाग लिएँ।
अहिलेसम्म गरेको अनुभव मध्ये सबैभन्दा मनमा छाप परेको काम भनेको, कम्पनी भित्र उद्यमको भावना जगाउनको लागि "इनोवेशन फरेस्ट" भन्ने अध्ययन समूहले स्थापना गरेको काम हो। यहाँ जसले पनि स्वतन्त्ररुपले भाग लिई, नयाँ व्यापारको विचार व्यक्त गरी अध्ययन गर्छन्। उत्तर अमेरिकामा सिकेको मार्केटिंगकोबारे प्राध्यापकको रूपमा प्रस्तुत गर्ने अवसर पाएँ। वरिष्ठहरूले पनि भाग लिएकोले जापानी भाषाबाटको प्रस्तुतिमा चिन्तित थिएँ। अघिल्लो दिन, रातीसम्म घरको ऐनाको अगाडि धेरै अभ्यास गरी वास्तविक प्रस्तुति गरेँ। प्रस्तुति सफल भयो र मेरा साथीहरूबाट "राम्रो भयो!" भन्ने धेरै न्यानो संन्देश पाएर गहिरो प्रभावित भएँ।

भियतनामी कार्यस्थलहरूमा धेरैजसो व्यक्तित्ववाद/परिणामवादको
शैलीमा कार्य गरिन्छ। अर्काको कुरा त्यतिको वास्ता नगरी काम गरिन्छ। अर्कोतर्फ, जापानी कार्यस्थलमा आफ्नो कुरा मात्र नभई वरिपरिको कुरालाई पनि विचार गरेर काम गरिन्छ। एकअर्काको कुराप्रति विचारशील हुनु भनेको महान संस्कृति हो भन्ने कुरालाई काम गर्दै महसुस गरिरहेकी छु। आतिथ्यको भावना भनेको अर्को पार्टीको अपेक्षाहरू भन्दा बढी सेवा प्रदान गरी, ऊसलाई प्रभाव पार्ने हो भन्ने कुरा पनि कामको माध्यमबाट सिकेँ। हाम्रो कम्पनीको सबै कर्माचारीहरु जहिले पनि यो कुरालाई मनमा राखेर काम गरिरहेका छन्। एकदमै राम्रो हो जस्तो लाग्छ।

टोक्यो शहरमा आफू विदेशीको रूपमा काम गरिरहेकी छु। यो भनेको ताकत हो जस्तो लाग्छ। शुरुमा, आफ्नो बोली तथा कार्य जापानी संस्कृतिमा अरूले कसरी हेर्ने होला भन्ने मनमा लागेको थियो। तर नबुझेको कुरा तथा चिन्ता तुरून्त त्यसैबेला सोध्ने गरेकी छु। म एक विदेशी भएकोले वरिपरिका मानिसहरुले मिलनसार रुपमा सिकाई दिन्छन्। भिन्न सांस्कृतिक वातावरणमा आफैबाट व्यक्त गर्ने संचार भनेको धेरै महत्वपूर्ण छ जस्तो लाग्छ।

सानो बेलादेखिनै निकै जिज्ञासु भई नयाँ संसारमा हामफाल्दै जाने स्वभावकी थिएँ। उच्च माध्यामिक तह पास गरेपछिको क्यारियर पथको रूपमा अमेरिका, सिंगापुर र अष्ट्रेलियालाई कल्पना गरेकी थिएँ। जापानमा अध्ययन गर्ने विकल्प अन्तिममा थपियो। त्यतिबेला भाषा पनि संस्कृति पनि थाहा नभएको जापानको लागि चुनौती गर्ने कुरा मलाई सबैभन्दा आकर्षक लाग्यो। जापान आइसकेपछि विश्वविद्यालयको कक्षामा जापानी भाषा कडा मिहेनत गरी अध्ययन गरेँ। रामेनको पसलमा ग्राहकहरुको सेवा गर्ने पार्ट-टाइम तथा जापानी साथीहरूसँगको आदानप्रदानको मार्फतबाट जापानी भाषामा सुधार गर्दै लगेँ। कलेजको पहिलो वर्षको जाडो बिदामा साथीहरूसँग भ्रमणको लागि पहिलो पटक टोक्यो आएर घुमेँ। युवाहरु र धेरै मानिसहरू भएको ठूलो शहर रहेछ भन्ने छाप पर्यो।
शिबुयाको चौबाटोको मान्छेहरुको भीड, हाराजुकुको फेशन सडक र आधुनिक भवनहरू लाइनमा खडा भएको ओडाइबा स्मरणीय रहेको छ। यो भ्रमणले गर्दा अस्पष्ट रूपमा टोक्योमा जागिर खान चाहन्छु भनेर लाग्न थाल्यो। 22 वर्षको उमेरमा जागिर खोज्न शुरू गर्दा, शुरुमा ठुलो कम्पनीको लागि लक्ष्य गर्ने विचार थियो। तर उच्च जिज्ञासु भएको मैले विभिन्न कम्पनीहरूको कुरा सुन्न गएँ। साथीले परिचय गराई दिएको उद्यम कम्पनीको इनोवेशनमा रुचि भयो। कम्पनी छनौट गर्न दुई कुराहरु निर्णायक भयो। एउटा कलेजमा छानेको मार्केटिंग प्रयोग हुने कुरा। दोस्रो चाँहि छनौट प्रक्रियाको क्रममा भेटेका कर्मचारीहरूका मैत्रीपुर्ण वातावरण हो। धेरै नयाँ चुनौतीहरू लिन सक्ने आशा गरेकी छु।

टोक्योमा मनपर्ने कुराहरू धेरै छन्। सप्ताहन्तमा कलेजका साथीहरूसँग रामेन पसलहरूमा जान्छु। रामेनका प्रकारहरु एकदमै धेरै छन्। मलाई टोन्कोट्सु रामेन मन पर्छ। तर त्यसको स्पेशलिटीको पसल मात्रै पनि धेरै भएकोले खाएर तुलना गर्ने कुरामा रमाईरहेकी छु। फेरी फोटोग्राफी पनि मनोरञ्जन भई, नगर बाहिर गई समुन्द्र तथा पहाडहरूको दृश्यहरूको फोटो खिच्ने गर्छु। शरदका पातहरू निकै सुन्दर हुने भएकोले धेरै फोटो खिचेँ। पाँच बजेपछि विदेशी साथीहरूसँग शिबुयाको क्याफेमा भेला हुन्छौ। टोक्योमा विभिन्न देशहरुका मानिसहरुसँग भेटर कुराकानी गर्न सकिन्छ। मैले टोक्योमा आएर एशिया, अफ्रिका र युरोप सहित 30 वटा भन्दा बढी देशहरूका नयाँ साथी बनाएँ।
जीवनयापानको शुरूवातमा, एकदमै महंगी भएको महसुस गरेँ। बिषेशगरी भियतनामको जस्तो फलफूल र तरकारीहरु त्यस्तो महशुस भयो। तर त्यो आफ्नो पैसाको प्रयोग र त्यसको प्रबन्धको तरिकालाई सिकेर समाधान भयो।
टोक्योमा जीवनयापान गर्दा प्रभावित भएको एउटा एपिसोडको परिचय दिन्छु। पहिला ट्याक्सी चढेको बेलामा 5 मिनेटमा पुग्ने ठाँउ ड्राइभरले गल्ती गरेर 15 मिनेट लगाईदियो। यो मेरो लागि कुनै ठुलो समस्या त थिएन, तर ऊसले बिचमा धेरै पटक नम्रतापुर्वक माफी माग्यो र गन्तव्यमा पुगेपछि कुनै पैसा लिएन। कस्तो इमान्दार मान्छे रहेछ भन्ने लाग्यो। अन्य देशहरूमा विरल्लै हुन्छ होला जस्तो लाग्यो।