म मुख्यतया टप ऱ्याङ्कले हालसालै श्रीलङ्कामा स्थापना गरेको कार्यालयको व्यवस्थापन गर्ने र व्यवसाय निर्देशकको रूपमा काम गर्दै छु। हालसालै मैले श्रीलङ्कामा रोजगारी दिँदै कार्यालय सेटअप गर्ने काम गरेँ। यसबाहेक म कार बेच्ने सेल्स तथा मार्केटिङको काम पनि गर्दै छु। सेल्स क्रियाकलापमा कारबाहेक कारको लागि प्रयोग हुने तेल जस्ता थप तत्त्वहरू (एडिटिभ)-को कारोबार पनि गर्छौँ। मैले भर्खरै कम्पनीमा काम गर्न थालेको बेला मेरो कुनै पनि कामको अनुभव नभएकोले कारहरू धुने र बेच्ने कारहरूको फोटो र भिडियो खिच्ने काम गर्दै थिएँ। त्यसपछि म निर्यात र बिक्रीको काममा सामेल भएँ र अहिले मलाई श्रीलङ्कामा हाम्रो कार्यालय स्थापना गर्ने ठूलो काम सुम्पिएको छ।
पहिले मैले आफ्नो देश श्रीलङ्कामा विवाह गरेको बेला यस कम्पनीको अध्यक्ष पनि यस उत्सवमा सहभागी हुन आउनुभयो। त्यतिखेर मैले अध्यक्ष ज्यूलाई श्रीलङ्काको बजारको सम्भाव्यताबारे कुरा राखेँ अनि यहाँ व्यवसाय सुरु गर्ने निर्णय गरियो। कार बिक्रीको व्यवसाय सुरु गर्ने र विस्तार गर्ने हामी सबैभन्दा पहिलो हुन पाएकोमा म गौरवान्वित छु।

भविष्यमा मैले श्रीलङ्कामा व्यवसाय विस्तारमा योगदान पुऱ्याउने आशा गरेको छु। त्यसको लागि मैले अहिलेको कम्पनीमा धेरै कुरा सिकिरहेको छु। यो कम्पनीलाई म वास्तवमै एउटा विश्वविद्यालय ठान्छु। काम गर्दै धेरै कुरा सिक्न सक्ने भएकोले टोक्यो मलाई एकदमै आकर्षक लाग्छ। सुरुमा त मैले जापानी भाषा अनि जापानीहरूको सोचविचार गर्ने तरिका बुझ्न नसकेकोले मलाई धेरै गाह्रो थियो। तर मैले यस्तो गाह्रो परिस्थितिबाट भाग्नुको साटो आफू अग्रसर भएर सक्रियतासाथ यस संसारमा प्रवेश गर्ने कोसिस गरेँ। म बिस्तारै यसमा भिज्न थालेपछि आफूले बोलेको कुरामा जिम्मेवार हुने, अरू मानिससित मिलाएको समय वा गरेको वाचा छ भने ठ्याक्कै त्यसअनुसार कामकुरा गर्नुपर्नेजस्ता जापानी व्यापारमा संलग्न मानिसहरूमा देखिने उल्लेखनीय विशेषताहरू बुझ्न थालेँI
वास्तवमा यी कुराहरू व्यवसाय सञ्चालन र विस्तार गर्नको लागि अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण छन् भन्ने कुरा मैले सिकेँ।
　हामीजस्ता मानिसहरूको लागि विदेशमा आफूभन्दा फरक संस्कृति र विचार भएका मानिसहरूको बीचमा बसेर व्यापार गर्न विश्वास एकदमै महत्त्वपूर्ण हुन्छ। अनि विश्वासिलो सम्बन्ध बनाउन समय लाग्छ। मैले टोक्योमा सिकेका पाठहरू अपनाउँदै श्रीलङ्काको व्यवसाय अगाडि बढाउँदै छु।

पहिलेदेखि मेरो नातेदार जापानमा कार निर्यात गर्ने व्यवसायमा संलग्न हुनुहुन्थ्यो। म जुनियर हाई स्कुलमा छँदाखेरि ती नातेदारले मलाई सोध्नुभयो, "तिमी पनि भविष्यमा जापान आएर काम गरे हुन्न र?" त्यो घटनाको याद मेरो मनमा लामो समयसम्म रहिरहेको थियो होला। म पछि स्नातक गरेपश्चात जापान जाने भनेर सोचेर स्कुलमा छँदै 250 घण्टे जापानी भाषाको गहन प्रशिक्षण कार्यक्रममा भर्ना भएँ र जापानी भाषा सिक्न थालेँ। तर यो त्यत्ति सजिलो थिएन र मेरो जापानी भाषामा अलिकति पनि प्रगति भएन। जापान गएर अध्ययन गर्नु नै छिटो हुन्छ भनेर महसुस गरेँ, त्यसैले टोक्योको जापानी भाषा स्कुलमा केही वर्ष अध्ययन गरेँ।
मैले आफ्नो दैनिक जीवनयापन खर्च कमाउन थुप्रै पार्ट-टाइम काम गरेँ, जसमध्ये कुनै पनि लामो समयसम्म टिकेन। तैपनि स्नातक सिध्याएपछि म टोक्योमा जागिर पाउन चाहन्थेँ। यसको व्यक्तिगत कारण थियो, म टोक्योमा बस्ने टाइवानी महिला (अहिले मेरो श्रीमती)-सित सम्बन्धमा थिएँ। स्कुलबाट स्नातक गरेपछि मैले रोजगर खोज्न थालेँ तर कुनै पनि काम तुरुन्तै नपाएकोले मलाई धेरै गाह्रो थियो। म जापानमा बस्न पाउने समयावधि बिस्तारै सिद्धिँदै गएको कारण म हडबडाएको थिएँ। त्यतिखेर टप र्‍याङ्कमा काम गर्दै गरेको साथीले परिचय दिएकोले मैले यो कम्पनीलाई चिन्न सकेँ। पहिलेदेखि मलाई कारहरू धेरै मन पर्थ्यो। यही कुरा म यो कम्पनीमा प्रवेश गर्नुको निर्णायक कारण पनि थियो।

बच्चा पाएपछि हालै त्यत्ति मौका पाएको छैनँ तर मलाई एक दिनको काम सकेपछि सहकर्मी साथीभाइहरूसित रक्सी पिउन मन पर्छ। खुल्लमखुल्ला मदिरा पिउने र काम वा खेलहरूबारे गफसफ गर्ने संस्कार मलाई मन पर्छ। दिनभरिको कडा परिश्रमपछि बियर पिउँदा एकदमै मीठो लाग्छ। टोक्योको ठूलो आकर्षणहरूमध्ये एउटा भनेको स्वतन्त्र अनि आत्मनिर्भर भएर बाँच्ने अनुभव हो। मेरो देश श्रीलङ्कामा भने थुप्रै मानिसहरू आफ्ना आमाबुबासँगै बस्ने भएकोले कुनै खास उमेर नकाटुन्जेल वास्तविक आत्मनिर्भरता र स्वतन्त्रता पाउन कठिन हुन्छ। अनि जवान छँदादेखि आफै कोठा भाडामा लिनु, खाना आफै पकाउनु अनि आत्मनिर्भर जीवन बिताउनु पनि मलाई धेरै बहुमूल्य अनुभव भएको छ।
सप्ताहन्तमा गर्ने मेरा दुइटा सोख छन्। एउटा हो, फोटोग्राफी। मलाई जापानमा बनेको सिङ्गल लेन्स रिफ्लेक्स क्यामेराबाट प्राकृतिक दृश्यको फोटो खिच्न मन पर्छ। टोक्योमा एकदम धेरै फोटो खिच्ने ठाउँहरू भएकोले मलाई कहिल्यै पनि दिकदार लाग्दैन। मलाई सबैभन्दा मन पर्ने प्राकृतिक दृश्य भनेको टोक्योको खाडी वारपारको रात्रिकालीन दृश्य हो। हालसालै म आफ्ना साना बच्चाहरूको थुप्रै तस्बिर खिच्दै छु। अर्को सोख भनेको काराओके हो। म गीत गाउन मन पराउँछु। श्रीलङ्कामा काराओके संस्कृति छैन र त्यसले गर्दा म टोक्योमै झन् धेरै यसको आनन्द उठाउँछु। तपाईँले टोक्योमा भेट्ने मानिसहरू भद्र र न्यानो तरिकामा वार्तालाप गर्छन् भनेर अनुभव गर्नुहुनेछ। यस्तो सहर मलाई आरामदायी लाग्छ, साँच्चै मन पर्छ।