म खरिद विभागमा काम गर्छु। यसले कम्पनीलाई आवश्यक पर्ने उत्पादनहरू र पाटपुर्जाहरू खरिद गर्छ। यस विभागको भूमिका कम्पनीको उत्पादन र बिक्रीमा सहयोग पुऱ्याउनु हो। त्यसैले हामीले आवश्यक पर्दा चाहिने मात्रामा मात्र सस्तो, उच्च गुणस्तरीय सामानहरू उपलब्ध गर्नु महत्त्वपूर्ण छ जस्तो मलाई लाग्छ। हामी आफैले बनाएको चित्रहरूको आधारमा अर्को कम्पनीको निर्माताहरूलाई सामान उत्पादन गराउनुपर्ने हुँदा कहिलेकाहीँ मेरो काम जटिल, विस्तृत र गाह्रो हुन्छ। सामानको उपलब्धता र उत्पादनको स्थिरतालाई सुनिश्चित गर्न एक्लैको प्रयासभन्दा समूहसँग मिलेर काम गर्नु महत्त्वपूर्ण छ भनेर याद गर्छु र पूर्वाधार विकासमा सुधार गर्नको लागि म हरेक हप्ता एउटा सुझाव प्रस्ताव गर्ने गर्छु।

टोक्योमा विभिन्न देश र क्षेत्रका थुप्रै मानिसहरू आएर बसेकोले यहाँ विदेशीहरूका साथै फरक-फरक विचार भएका जापानीहरूको सम्पर्कमा आउन सकिन्छ। थुप्रै टोक्योवासीहरूलाई अरू मानिसहरूभन्दा फरक सोच राख्न र विदेशीहरूसित व्यवहार गर्न बानी परिसकेको छ। जस्तै, नागोयाका जापानीहरूसित चिनियाँहरूको काम गर्ने र सोच्ने तरिकाबारे कुरा गर्दा उनीहरू मेरो कुरा सुनेर "हो र, साँच्चै!?" भनेर तीनछक पर्छन्। तर टोक्योका जापानीहरूलाई भने त्यो कुरा सामान्य लाग्छ। टोक्योमा फरक विचार भएका मानिसहरूलाई स्विकार्ने माहोल छ जस्तो लाग्छ। मेरो विचारमा जब मान्छेले अरूलाई भेदभाव नगर्ने कुरामा अचाक्ली ध्यान दिन्छ, तबचाहिँ त्यो वास्तवमा भेदभाव हुन्छ।
टोक्योमा मानिसहरू मलाई केवल विदेशी भएको कारण विशेष व्यवहार गर्दैनन् बरु एक जना खरिद प्रतिनिधिको रूपमा हेर्छन्। भनिन्छ, जापानीहरू अरूलाई आफ्नो साँचो भावना व्यक्त गर्दैनन् तर टोक्योवासीहरू भने तुलनात्मक रूपमा खुला विचारका छन्। त्यसैले उनीहरूसित घुलमिल हुन सजिलो छ। मलाई लाग्छ, मानिसहरूको सोच्ने तरिकाले एउटा सहर बन्छ; त्यसैले मलाई टोक्यो मन पर्छ, जहाँ म अरूलाई स्विकार्न सक्छु र आफ्नो भावना मजाले व्यक्त गर्न सक्छु।

म जुनियर हाई स्कुलमा हुँदा बुबा बित्नुभयो। त्यसपछि म र मेरा चार जना भाइहरूले चरम गरिबीमा जीवन बिताउनुपऱ्यो। कुनै बेला सुरुवाती तलब 100 युआन (करिब 8,000 येन) मात्र हुँदा आमाले आफन्तहरूसित 15 युआन (करिब 1,200 येन) सापटी लिनुभयो र बजारमा किम्ची बेच्न थाल्नुभयो। उहाँले व्यवसाय विस्तार गरेर पर्याप्त पैसा कमाई हामी पाँच दाजुभाइलाई विश्वविद्यालयमा पढाउनुभयो। चीनको विश्वविद्यालयबाट स्नातक गरेपछि मैले अग्रणी सरकारी स्वामित्वमा रहेको कम्पनीमा अन्तरराष्ट्रिय बिक्री प्रतिनिधिको रूपमा काम गरेँ। कुनै बेला जापानमा प्लेटफर्म बुट एकदमै चलेको थियो। त्यही बेला त्यो बुटको उत्पादन गर्न मेरो कम्पनीले जापानसित व्यापार बढाउँदै थियो। मैले जुनियर हाई स्कुलदेखि विश्वविद्यालयसम्म जापानी कक्षामा पढेकोले जापानी भाषाको मुख्य-मुख्य कुरा बुझ्न सक्थेँ। तर काम गर्ने ठाउँमा प्रयोग गरिने भाषा बुझ्न भने गाह्रो थियो।
त्यसैले जापानी कम्पनीहरूसित काम गर्न मलाई समस्या भइरहेको थियो। जापानी व्यापारिक कम्पनीको एक वृद्ध कर्मचारी, जो कम्पनीको ग्राहक हुनुहुन्थ्यो, उहाँले मलाई "भविष्यमा जापान र चीनबीचको व्यापार बढ्नेछ। यदि तपाईँले जापानमा बसेर जापानी भाषा सिक्नुभयो भने भविष्यमा कामको ठूलठूला मौकाहरू पाउनुहुनेछ।” भनेर सुझाव दिनुभयो। हुनत मलाई जापान जानको लागि पैसाको खाँचो थियो तर यसबारे मैले आमालाई केही भन्न सकिनँ। किनभने मैले भाग्यले सरकारी स्वामित्वमा रहेको अग्रणी कम्पनीमा जागिर पाएको थिएँ। आमाले ज्योतिष हेरेर मलाई अचानक "तिमी पूर्व दिशामा जानुपर्छ" भन्नुभयो र यसले गर्दा उहाँसित जापानमा सर्नेबारे कुरा गर्ने मौका मिल्यो। म टोक्योको एउटा जापानी भाषाको स्कुलमा भर्ना भएँ र करिब डेढ महिनामा भाषा राम्ररी बुझ्दै गएँ।
जापानी भाषाको स्कुलमा पढ्दै गर्दा चिनियाँ साथीले नागोयोको एउटा कम्पनीसित परिचय गरायो अनि मैले त्यहाँ काम पाएँ। मैले त्यस कम्पनीको लागि जम्मा 13 वर्ष काम गरेँ, जसमा लगभग दुई वर्ष त्यसको चीनस्थित सहायक कम्पनीमा काम गरेको पनि थिएँ र मलाई कम्पनी ठूलो हुँदै गइरहेको छ जस्तो लाग्थ्यो। चीनबाट जापान फर्केर फेरि जापानमा काम गर्न पक्का भएपछि, पहिलो पटक जापान आएको बेलादेखि नै ममा टोक्योमा बस्ने र त्यहीँ काम गर्ने इच्छा भएको कुरा याद गरी, म कम्पनीबाट राजीनामा दिएर टोक्योमा बसाइ सरेँ। टोक्योमा एउटा भर्ती गरिदिने एजेन्सीमार्फत मेरो अहिलेको रोजगारदातासँग मेरो परिचय गराइयो। टोक्योमा मैले हाल काम गरिरहेको कम्पनी अहिले ठूलो नभए तापनि यसले विदेशमा आफ्नो व्यवसाय उल्लेखनीय तरिकामा विस्तार गर्न कदम चालिरहेको थियो र म व्यक्तिगत रूपमा कम्पनीसँगै मिलेर अघि बढ्न सक्ने आशामा यस कम्पनीमा सामेल भएँ।

पहिलो पटक टोक्यो आएपछि टोक्यो र जापानप्रतिको मेरो धारणामा ठूलो परिवर्तन आयो। यहाँ उच्च स्तरको सेवा छ र यस्तो सुन्दर सहरमा घुम्न रमाइलो हुन्छ। मैले यहाँका मानिसहरू धेरै दयालु भएको अनुभव पनि गरेको छु। वास्तवमा तपाईँ आफै यहाँ नबस्नुभएसम्म यस्तो महसुस गर्न सक्नुहुन्न। उदाहरणको लागि, यदि तपाईँ सहरमा हतारमा हिँड्दै गर्दा गल्तीले कसैको खुट्टामा टेक्नुभयो भने वास्तवमा उनीहरूले तपाईँसित (तपाईँको बाटोमा आएकोले) माफी माग्छन्। म बाटो हराएर यताउता भौतारिरहेको बेला एक जना दयालु व्यक्तिले कुनै हिचकिचाहटविना मलाई मेरो गन्तव्यसम्म पुऱ्याइदिनुभयो।
टोक्योमा विभिन्न अवसर छन् र यदि तपाईँ केही गर्न चाहनुहुन्छ भने त्यो गर्नको लागि टोक्योमा तपाईँले जहिले पनि कुनै तरिका वा ठाउँ भेट्टाउन सक्नुहुन्छ। मलाई फुटसल खेल्न मन पर्छ। इन्टरनेटमा खोजेर आफू सामेल हुन सक्ने र हप्ताको तीन दिन खेल्न सक्ने टिम सजिलै भेट्टाउन सकेँ। मेरो लागि सहरमा एउटै मात्र समस्या भनेको महँगी हो। नागोयामा मेरो मासिक भाडा 40,000 येन थियो तर अहिले टोक्योमा 70,000 येन कोठा भाडा तिर्दै छु। त्यसैले यहाँ आनन्दले बस्न सामानहरूमा कति पैसा खर्च गर्ने भनेर बजेट बनाउनु महत्त्वपूर्ण छ जस्तो मलाई लाग्छ।