मैले यो कम्पनीमा काम सुरु गर्दा कर्मचारीहरूको सङ्ख्या कम थियो। त्यसैले मैले पश्चिमी र एसियाली बजारहरूलाई विस्तृत रूपमा सम्हालेको थिएँ। गेम उद्योगको व्यवसायमा बिक्रीको काम गर्नको लागि गेमहरूको बारेमा मात्र नभई प्रत्येक देशको मार्केटिङ अनि संस्कृति राम्रोसित बुझ्नु जरुरी छ। मलाई लाग्छ, मैले आफ्नो काममार्फत थुप्रै ज्ञान हासिल गरेको छु अनि यो साँच्चै मेरो लागि अर्थपूर्ण र उपयोगी छ। हालै बिक्रीको काम गर्ने कर्मचारीहरू बिस्तारै बढ्दै छन् अनि हामी एउटै टिमले कामहरू बाँडेर गर्ने गर्छौँ ताकि मैले एसियाको बजारमा ध्यान दिन सकुँ। अहिलेको मुख्य लक्ष्य भनेको चीन र ताइवान हो। स्थानीय ग्राहकहरू अनि साझेदारहरूसित सुचारु कुराकानी कायम राख्न महिनामा एक चोटि हामीले व्यवसायको लागि यात्रा गर्नुपर्ने हुन्छ।
भविष्यमा हामी अझै विकसित सञ्चार सुविधा भएका ठाउँहरूमा हाम्रो व्यवसाय फैलाउन चाहन्छौँ। सह-विकास परियोजनाहरूको प्रस्ताव आदि जस्ता बिक्रीको सीमाबाहिरका परियोजनाहरूमा पनि हाम्रो क्रियाकलाप विस्तार गर्न सकेकोमा हामी एकदमै सन्तुष्ट छौँ। हामी संसारभरिका मानिसहरूले गुणस्तरीय गेम खेल्ने अनुभव हासिल गरून् भन्ने चाहन्छौँ। त्यसैको लागि मोबकास्ट भन्ने ब्रान्डलाई एसियाभरि फैलाउन चाहन्छौँ।

टोक्योका धेरैजसो व्यवसायीहरू हर्षित र सकारात्मक छन्। आ-आफ्नो व्यवसायलाई अझ बढाउने एउटै लक्ष्यको लागि तिनीहरू धेरै मेहनत गर्छन्। मोबकास्टमा मसितै काम गर्ने सहकर्मीहरू मप्रति निकै दयालु छन् अनि जुनसुकै उमेरका भए पनि कसैले मसित पराईजस्तो व्यवहार गर्दैनन्। हाम्रो पूरै टिम सँगै मिलेर निकै मेहनत गर्छौँ, त्यसैले म साँच्चै सन्तोषजनक करिअर बनाउन सक्छु जस्तो लाग्छ। टिमका सदस्यहरू विभिन्न देशबाट आएका छन्। जस्तै: युरोप, उत्तर अमेरिका, दक्षिण कोरिया, चीन, हङकङ अनि अन्य देशहरूबाट। अनि तिनीहरूको पृष्ठभूमि फरक-फरक छ। मैले तिनीहरूबाट धेरै कुराहरू सिक्न सकेको छु।
हालै मैले सँगै काम गर्ने दक्षिण कोरियाका एक जना व्यक्तिसित कोरियन भाषा सिक्न थालेको छु। मैले जापानी, चिनियाँ अनि अङ्ग्रेजी भाषामा दक्षता हासिल गरेर हालै मुख्य लक्ष्य चीन र ताइवानको बजारमा केन्द्रित हुने भएकोले म कुनै दिन कोरियन भाषा पनि सिक्न थाल्छु होला भन्ने मलाई लागेकै थिएन। मलाई लाग्छ, टोक्योमा नयाँ मानिसहरूसित भेटघाट भएकोले मैले टिमसितै मिलेर काम गर्ने अनि पहिला कहिल्यै सिक्न नसकेका कुराहरू सिक्ने अवसर पाएको छु।

म हाई स्कुलमा छँदादेखि नै टोक्योसित परिचित हुन थालेँ। यस क्रममा जापानी संस्कृतिबारे आफ्नो ज्ञान बढाउँदै लैजान छोटो समय विनिमय छात्राको रूपमा टोक्योमा पढ्न आएको थिएँ। पहिला मलाई टोक्यो ठूलो सहर हो अनि यहाँ अरू देशका थुप्रै मानिसहरू घुम्न आइरहन्छन् जस्तो लाग्थ्यो। यो एकदमै विकसित सहर हो अनि यहाँ नयाँ-नयाँ प्रवृत्ति छिट्टै उपभोग गर्न पाइन्छ जस्तो पनि लाग्थ्यो। फेरि टोक्यो आएर सोफिया विश्वविद्यालयमा पढाइ सुरु गरेपछि मैले टोक्योका थुप्रै दयालु मानिसहरूलाई भेट्ने मौका पाएँ। मजस्ता थुप्रै विदेशी विद्यार्थीहरूलाई साथी बनाएको थिएँ अनि म प्रायः अरूसित अङ्ग्रेजी भाषामा कुराकानी गर्थेँ। तर सबै जना यत्ति दयालु थिए कि मलाई जापानको जीवनशैली मन पर्न थाल्यो। त्यसपछि विश्वविद्यालयको क्लबमा आबद्ध भएर मैले थुप्रै जापानी मानिसहरूसित सङ्गत गर्न थालेँ अनि बिस्तारै मेरो जापानी भाषा प्रगति हुँदै गयो।
मैले 22 वर्षको हुँदा पहिलो चोटि ताइवानको कम्पनीमा जागिर खाएँ। तर मेरो चाहना जापान जाने थियो। त्यसैले मैले ताइवान र जापानबीचको आयातनिर्यातको काम सम्हाल्ने ठाउँमा काम गर्न थालेँ। कामको सिलसिलामा जापान गइरहनुपर्थ्यो। अनि त्यसैबेलातिर मैले टोक्योमा जागिर खानेबारे सोच्न थालेँ। म टोक्योमा जागिर मेलामा सहभागी भएँ अनि थुप्रै जापानी कम्पनीहरूको कर्मचारीको प्रशिक्षण सम्बन्धी कार्यक्रमहरू निकै व्यवस्थित हुँदा रहेछन् भनेर थाह पाएँ। त्यस्तो प्रशिक्षण प्रणालीमा काम गर्दा गर्दै शिक्षा लिन सक्ने हुनाले मलाई त्यो प्रणाली आकर्षक लाग्यो र मैले आफ्नो सीप अझै विकास गर्न सक्छु जस्तो पनि लाग्यो। त्यसपछि मैले जापानमा जागिर खोज्न थालेँ अनि मोबकास्टमा काम पाएँ। अहिले प्रशिक्षण कार्यक्रमबाट जापानीहरूको व्यवसाय गर्ने शैली अनि बिक्री विधिहरू सिक्दै छु अनि यहाँ संसारभरि अन्तर्राष्ट्रिय तवरमा काम गर्न सक्ने व्यवसायीको रूपमा करिअर बनाउन सकिरहेको छु।

टोक्योमा बस्दा सप्ताहन्तमा म आफूलाई मन पर्ने कुराहरू केही न केही गरेर सन्तोषजनक तरिकाले समय बिताइरहेको हुन्छु। म ललितकला सङ्ग्रहालयहरू अनि कन्सर्टहरूमा गएर त्यहाँ रमाइलो गर्छु। मलाई बिग ब्याङ् भन्ने के-पप ग्रुप निकै मन पर्छ। त्यसैले म त्यसको कन्सर्ट हेर्न टोक्यो डोम भन्ने बेसबल रङ्गशालामा पनि जाने गर्छु। मलाई क्याफेहरूमा जान पनि निकै मन पर्छ। मलाई जनावरहरू पनि मन पर्छ। त्यसकारण बिरालो क्याफे र उल्लु क्याफे गएर ती जनावरहरूसित खेल्छु। टोक्योमा विभिन्न किसिमको राम्रा खानेकुराहरू पनि पाइन्छ, जसले गर्दा मलाई क्याफेहरू अनि रेस्टुरेन्टहरूमा गएर खान मन पर्छ अनि म आफै मिठाई बनाएर रमाइलो गर्छु। म कुकिङ क्लासमा पकाउने प्रामाणिक सीप तिखार्दै आएकोले अस्ति घरमै केक बनाएँ। त्यो केक आफ्ना सहकर्मीहरूसित बाँडेर खाँदा तिनीहरू एकदमै खुसी भए।
मैले बनाएको केक खाएर कम्पनीका मानिसहरू मुसुक्क हाँसेको देख्दा निकै खुसी लाग्यो। अर्को कुरा भन्नुपर्दा, टोक्योको दैनिक जीवनमा अनुभव गरेको अचम्मलाग्दो कुरा बताउन चाहन्छु। टोक्योमा बसेर सुरु सुरुमा मलाई अलमल्लमा पारेको एउटा कुरा भनेको फोहोर फाल्ने सम्बन्धी नियमहरू थियो। मलाई लाग्छ, फोहोरलाई यत्ति विस्तृत रूपमा किसिमअनुसार छुट्ट्याएर फाल्नुपर्ने नियम बनाएको देश जापानबाहेक अरू कुनै छैन होला। वास्तवमा टोक्योका नियमहरू एकदम कडा छन् अनि ती नियमहरू पालन गर्ने बानी बसाल्न मलाई निकै समय लाग्यो। तर त्यो चलनले मलाई फोहोर छुट्ट्याउनु एकदमै महत्त्वपूर्ण छ भनेर बुझायो। आफू वरपरको वातावरण सफा अनि चिटिक्क भयो भने मात्र आफू वरपरका मानिसहरूसित पनि सजिलोसित व्यवहार गर्न सकिन्छ, होइन र?